Forcat kryengritëse, në bashkëpunim të koordinuar në të gjithë Sirinë, i kanë shkaktuar humbje të mëdha forcave të rregullta të ushtrisë siriane, duke çliruar Aleppon dhe Hamën, dhe duke avancuar drejt Homsit. Rënia e Homsit do të nënkuptonte izolimin e forcave ruse dhe ndërprerjen e qasjes të Sirisë në det.
Forcat e ushtrisë siriane po tërhiqen para forcave kurde dhe kryengritëse, pa asnjë perspektivë për të formuar një linjë të qëndrueshme mbrojtjeje. Pas rënies së Aleppos, edhe Hama ra pothuajse menjëherë, duke shërbyer si pararojë e Homsit.
Pasi kryengritësit shkelën distancën prej 45 kilometrash nga Hama në Homs me të njëjtën shpejtësi si nga Idlibi në Aleppo, potenciali për rënien e Homsit ka ndërlikuar situatën strategjike.
Homs është nyja kryesore që lidh Damaskun me pjesën tjetër të Sirisë dhe bregdetin. Nëse bie Homsi, komunikacioni mes Damaskut dhe Latakisë, ku ndodhen forcat kryesore ruse, ndërpritet, duke bërë që Damasku të humbasë daljen në det.
Rënia e Homsit do të ndërlikonte pozicionin e forcave ruse në Lataki. Për më tepër, kryengritësit kanë kapur sisteme të rëndësishme të mbrojtjes ajrore, gjë që mund të kufizojë operacionet ajrore të Rusisë dhe Sirisë.
Rusia, që nga viti 2015, ka investuar shumë në mbështetjen e Bashar al-Assadit dhe ruajtjen e bazës së saj detare në Tartus. Megjithatë, një numër i shtuar fluturimesh transporti nga Rusia drejt bazës Hmemim ka nxitur spekulime për lëvizje të forcave ose furnizimeve ushtarake.
Përplasjet në terren kanë ndikuar edhe në marrëdhëniet ruso-iraniane. Ndërsa forcat e Hezbollahut, të mbështetura nga Irani, kanë pësuar humbje të mëdha, infrastruktura që siguron lidhjen mes Iranit dhe Sirisë është dëmtuar rëndë. Nga ana tjetër, Rusia dhe Irani ndajnë qëllime strategjike, por ndërlikimet e luftës e detyrojnë Damaskun të balancojë marrëdhëniet e tij mes këtyre dy aleatëve kryesorë.
Situata mbetet shumë dinamike dhe rënia e Homsit do të kishte implikime gjeostrategjike të mëdha, jo vetëm për Sirinë, por edhe për balancën e forcave në rajon./Telegrafi