Aktgjykimi i Gjykatës Kushtetuese, ndonëse ruan të drejtën ekskluzive të grupit më të madh parlamentar për të propozuar kandidatin, i ka dërguar një mesazh të prerë dhe të qartë politikisht: kjo e drejtë vjen me një barrë të rëndë përgjegjësie. Këmbëngulja te një emër i vetëm që dështon vazhdimisht nuk është shenjë force, por mund të interpretohet si një “kontribut në thellimin e bllokadës”.
Në thelb të arsyetimit të Gjykatës qëndron “parimi i bashkëpunimit të ndërsjellë dhe detyrimi për t’i bërë institucionet funksionale”. Kjo do të thotë se shumica parlamentare nuk mund të qëndrojë pas të drejtës së saj nominale për të propozuar kandidat, duke injoruar realitetin politik të mungesës së votave. Përgjegjësia për të gjetur një zgjidhje dhe për të siguruar funksionimin e shtetit bie në radhë të parë mbi ta. Dështimet e përsëritura në votime nuk duhet të shihen thjesht si fitore të opozitës, por si një sinjal alarmi për pozitën që të reflektojë thellë mbi arsyet e këtij dështimi.
Gjykata e bën të qartë se ngulmimi pa kompromis te një kandidat që polarizon dhe nuk siguron mbështetje mund të konsiderohet si mungesë vullneti për të arritur konsensus. Ky qëndrim rrezikon ta kthejë shumicën nga forca lëvizëse e procesit në shkaktare të paralizës. Mesazhi është i qartë: fleksibiliteti dhe reflektimi nuk janë opsione, por një detyrim politik për të dalë nga kriza. Shumica duhet të tregojë pjekuri politike, të analizojë dështimin dhe të jetë e gatshme të rishikojë strategjinë e saj, përndryshe rrezikon të mbajë përgjegjësinë historike për thellimin e bllokadës institucionale.
