Në natën plot acar një zjarr desha të ndez
Por, nata ishte e ftohtë, ah ç’tmerr i zi që ish,
Ndaj që të mbahej gjallë ky zjarrth n’atë rrebesh
Diçka përherë kërkonte, kërkonte vazhdimisht
Ndaj si shtegtari murg, që shkarpat mbledh në terr
Unë hidhja n’atë zjarr gjymtyrët pa pushim.
Por ishin pak ato, ndaj fill pas tyre rresht
Mbi të nisa të hedh copëra të shpirtit tim
Se s’bëhej ndryshe, dot, se s’bëhej ndryshe, eh,
Se duhej që dikush ta mbante atë flakë.
Në flakëzën-delir që veç vajsosja sjell
Të frikshme pamje ndritnin e dridheshin përqark.
I shihnit vallë ato, dallonit vallë diçka
Ndërsa rreth meje nata me terr e ujq u mbush.
Se donin të gjithë të fiknin atë zjarr,
Dikush me ligësi e me padije dikush.
Të tjerë majë kodrash ku dielli kishte rënë,
Të tyret zjarre ndiznin dhe qeshnin që përtej,
Se s’donin të kuptonin se ç’bëhej këtu brenda,
Se ç’fli kërkon një flakëz që lindet në një terr.
I lodhur nganjëherë kam thënë: shuhu pra,
Në qoftë se nuk të duan, të bjerë natë e pafund.
Të verbrit sytë tuaj kështu ndoshta do t’jenë
Në terrin absolut pa shqetësim kurrkund.
Po prapë diçka më shtynte të ngrihem si somnambul
Si murgu shkretimtar që shkarpat verbaz mbledh,
Dhe sipër zjarrit prap’ të hedh gjymtyrët akull
Dhe copërat një nga një të shpirtit tim të hedh.