Në rrugët e Teheranit, një atmosferë e rënduar tensioni dhe pasigurie ka mbërthyer kryeqytetin iranian pas sulmeve vdekjeprurëse të ndërmarra nga Izraeli. Përtej fasadës së një qetësie të pazakontë, zërat e banorëve shpërfaqin një tablo komplekse ndjenjash, nga thirrjet e zjarrta për hakmarrje deri te frika e thellë për një përshkallëzim të konfliktit.
Ky sentiment i ndëshkimit të pashmangshëm artikulohet qartë nga Mahmoud Dorri, një taksist 29-vjeçar. “Izraeli vrau komandantët tanë, çfarë presin në këmbim? Një puthje?” shprehet ai për Associated Press. “Do t’u kundërpërgjigjemi për t’i ndëshkuar: sy për sy.”
Mbështetja për një përgjigje të prerë ndaj qeverisë izraelite, veçanërisht në dritën e fushatës së saj ushtarake në Gaza, vjen edhe nga Pari Pourghazi, një mësuese 31-vjeçare. “Dikush duhet t’i ndalojë izraelitët. Ata mendojnë se mund të bëjnë çfarë të duan, kur të duan,” këmbëngul ajo. “Irani dëshmoi se ata e kanë gabim, pavarësisht aftësisë së tyre për të shtypur popullin e Gazës apo të Libanit me bombardime të rënda.”
Megjithatë, jo të gjithë ndajnë të njëjtin mendim. Nëpër qytet dëgjohen edhe zëra që bëjnë thirrje për maturi. “Unë e mbështes vendin tim. Izraelitët gabuan duke nisur sulmet ndaj Iranit, por shpresoj që gjithçka të përfundojë këtu,” thotë Houshang Ebadi, një automekanik 61-vjeçar, duke shtuar me pesimizëm: “Lufta nuk i sjell fryte asnjërës palë.”
Ndërkohë, shenjat e ankthit kolektiv janë të dukshme në jetën e përditshme. Nga lagjja e tij në Teheran, gazetari Ramin Mostaghim raporton për BBC se raftet e supermarketeve po boshatisen me shpejtësi, teksa banorët nxitojnë të sigurojnë rezerva ushqimore dhe produkte bazë si orizi. “Po grumbullojnë ç’të munden, sepse janë të shqetësuar për të ardhmen,” shpjegon gazetari 67-vjeçar.
Jeta në kryeqytet ka ndryshuar ritmin. Mostaghim përshkruan netë pa gjumë, në pritje të tingujve të shpërthimeve, dhe ditë ku rrugët janë më të qeta, me më pak lëvizje drejt kafeneve apo vendeve të punës. Ai rrëfen se si dëgjoi një qytetar t’i ankohej një shitësi për domosdoshmërinë për të çuar vajzën në shkollë, pavarësisht luftës që po shpalosej.
“Asgjë nuk është normale,” përfundon ai. “Njerëzit thjesht po përpiqen të kuptojnë se çfarë do të ndodhë më pas.”