Ndërsa vëmendja publike shpesh përqendrohet te dështimi për të zgjedhur një kandidat, një tjetër bllokadë, më procedurale por po aq domethënëse, po zhvillohet brenda Kuvendit. Kjo bllokadë ka në qendër insistimin e vazhdueshëm të shumicës parlamentare për të kaluar në një proces votimi të fshehtë, një lëvizje që, sipas rregullave dhe praktikës, kërkon një konsensus që ata dukshëm nuk e posedojnë.
Rregullorja e Kuvendit dhe praktikat parlamentare e bëjnë të qartë: votimi i hapur është procedura standarde dhe transparente. Votimi i fshehtë mbetet një përjashtim dhe mund të aplikohet vetëm nëse vetë Kuvendi, me shumicë votash, miraton një kërkesë të tillë. Megjithatë, seancat e fundit kanë dëshmuar dështime të përsëritura nga ana e pozitës për të formuar edhe komisionin e nevojshëm për të administruar një votim të tillë, duke sinjalizuar mungesën e thellë të mbështetjes për këtë nismë.
Pavarësisht kësaj matematike të thjeshtë parlamentare, këmbëngulja e pozitës që medoemos të tentohet kalimi në votim të fshehtë shfaqet si një strategji joproduktive dhe bllokuese. Duke e ditur se nuk i kanë votat e nevojshme, ky insistim shndërrohet në një pengesë artificiale që ndalon seancën të ecë përpara me opsionet e tjera, siç do të ishte votimi i hapur. Analistët politikë e shohin këtë si një manovër për të zhvendosur përgjegjësinë ose për të blerë kohë, por rezultati neto është i njëjtë: një kontribut aktiv në bllokadën institucionale. Duke mos kërkuar konsensus për procedurën, shumica po dështon në hapin e parë drejt funksionalizimit të Kuvendit.