Situatat çnjerëzore me të cilat përballen ujgurët, viktima të gjenocidit nën presionin dhe persekutimin e regjimit komunist kinez, po bëhen çdo ditë e më të tmerrshme, transmeton Kosova Post.
Lajme të reja vijnë çdo ditë për ngjarjet çnjerëzore me të cilat përballen ujgurët, të cilët ishin viktima të gjenocidit nën presionin dhe persekutimin e regjimit komunist. Një gjenocid po ndodh para syve të botës, veçanërisht në vendet ku myslimanët jetojnë në shumicë. Në këtë proces gjenocidi, persekutimi i ujgurëve po përkeqësohet, pasi regjimi komunist kinez e ka ndarë Turkistanin Lindor nga bota si me mure reale ashtu edhe me barriera virtuale. Ujgurët, të cilët prej vitesh nuk kanë dëgjuar për nënat, baballarët dhe të afërmit e tyre, madje mësojnë për vdekjen e të afërmve të tyre muaj më vonë.
Një nga viktimat më të fundit të këtij persekutimi ishte Abdulhakim Idris, Drejtor Ekzekutiv i Qendrës së Studimeve Ujgure. Lajmin për vdekjen e babait të tij Abdulkerim Zikrullah Idris, Idrisi e mori 7 muaj më vonë. Madje, nuk ka të dhëna se përse i ka vdekur babai dhe çfarë ka ndodhur në momentet e fundit të jetës së tij. Ky lajm i trishtuar është mësuar vetëm nga Turkistani Lindor me informacionin e marrë nga burime shumë të pakta.
Abdulhakim Idris është një nga miliona ujgurët që u shpërndanë në të gjithë botën për të shpallur kauzën e Turkestanit Lindor. Idrisi, i cili la prindërit në pranverën e rinisë së tij dhe shkoi jashtë vendit, iu përkushtua shpjegimit të persekutimit kinez në Turkistanin Lindor me miqtë e tij. Ndërsa nëna dhe babai i tij e dërguan jashtë shtetit, Abdulhakimi ia dha këtë përgjegjësi të rëndësishme Idrisit.
Abdulhakim Idris, i cili nuk mund të kthehej në Turkistanin Lindor, e pa babanë e tij për herë të fundit 20 vjet më parë. Telefonata e fundit me të atin ka qenë më 25 prill 2017. Meqenëse shtëpia ku jetonin prindërit e tij në atë kohë ishte nën mbikëqyrjen dhe kontrollin e kinezëve, nëna dhe babai i tij i thanë Abdulhakim Idrisit që të mos i telefononte më. Që atëherë, nuk është marrë asnjë informacion për gjendjen e nënës, babait apo vëllezërve të tij. Pikërisht 6 vjet më vonë, një burim i ardhur nga Turkistani Lindor informoi se babai i Abdulhakim Idris, Abdulkerim Zikrullah, ka ndërruar jetë 7 muaj më parë. Nuk ka ende të dhëna për gjendjen e nënës së tij. Vëllezërit e tij dhe gratë e tyre mbahen ende në kampe përqendrimi. Idrisi, i cili mësoi lajmin e hidhur, përjetoi ditën më të dhimbshme të jetës së tij jashtë vendit, “Si djalë më është thyer zemra, nuk mund të kem bekim me babin në vitet e fundit. Kujtimet e bukura filluan të më kalonin para syve si film. Babai im ishte një njeri besimtar, punëtor dhe i përkushtuar. Ai më rriti siç jam sot dhe më vendosi në rrugën e përpjekjes për popullin tonë. Liria dhe drejtësia nuk vijnë pa çmim, ky është çmimi që populli i Turkistanit Lindor ka paguar dhe vazhdon të paguajë rëndë. Unë e shoh babanë tim, i cili vdiq në vendlindje gjatë një gjenocidi, si martir.
Me presionin gjenocidal të Kinës mbi ujgurët, qeveria kineze bllokon qëllimisht kanalet jetike të komunikimit midis ujgurëve jashtë vendit dhe anëtarëve të familjeve të tyre në Turkestanin Lindor. Ujgurët duhet të durojnë mundimin e të mësuarit të fatit të të dashurve të tyre muaj apo edhe vite pas vdekjes së tyre. Ky realitet brutal shërben si dëshmi e shkallës dhe seriozitetit të gjenocidit të vazhdueshëm kundër ujgurëve.
Kjo ngjarje tragjike ka zbuluar edhe një herë se në një epokë kur teknologjia e komunikimit është në kulmin e saj, presioni dhe persekutimi mbi ujgurët është aq i ashpër sa që populli i Turkestanit Lindor nuk mund të mësojë as për lajmin e vdekjes së të afërmve të tyre. Është koha që e gjithë bota t’i thotë ndal kësaj mizorie. Nëse njerëzimi nuk vepron sa më shpejt, ata që e injorojnë këtë gjenocid, veçanërisht në vendet ku jetojnë myslimanët, do të hyjnë në histori si partnerë në krimin e gjenocidit.