Nëse shikoni komentet në mediat sociale që nga momenti kur u njoftua se Sekretari i Përgjithshëm i Hezbollahut, Hassan Nasrallah, ishte shënjestruar dhe ndoshta vrarë në një sulm ajror izraelit mbi kompleksin e tij në Bejrut, do të gjeni se shumica dërrmuese e njerëzve që postojnë nga vendet arabe dhe islame janë pozitivë. Shumë shkojnë përtej kësaj duke treguar një gëzim të hapur. Ka video të njerëzve që shpërndajnë ëmbëlsira nëpër rrugë dhe një ndjesi e madhe gëzimi për atë që duket si fundi i Hezbollahut siç e njohim, pasi Izraeli vazhdon të shënjestrojë komandantët e tij.
Për ata që nuk janë të njohur me rajonin, kjo mund të jetë befasuese, sidomos duke marrë parasysh që kjo reagim është krejt e kundërta e asaj që pamë gjatë luftës së vitit 2006 mes Izraelit dhe Hezbollahut, kur nëpër vendet arabe dhe islame mbaheshin çdo ditë demonstrata masive, me protestues që mbanin fotografi të Nasrallahut dhe thërrisnin slogane mbështetëse, duke deklaruar besnikërinë e tyre ndaj tij.
Çfarë ndryshoi që e ktheu këtë mbështetje në urrejtje dhe zemërim?
Hezbollahu është një parti ideologjike e bazuar në parimin e Wilayat al-Faqih ose Kujdestarinë e Juristit, e cila është shtylla kryesore e doktrinës shiite. Ajo kërkon besnikërinë e ndjekësve të saj ndaj juristit kujdestar, i cili vepron në emër të urdhrit të qiellit. Ky person është Udhëheqësi Suprem i Iranit, Ajatollah Khomeini, dhe besnikëria e Hezbollahut ndaj Khomeinit është ajo që e shtyu partinë pa hezitim të angazhohet në luftëra civile në Siri, Irak dhe Jemen, dhe të ndërhyjë në protestat në Bahrein vite më parë. Këto ndërhyrje nga Hezbollahu nuk ishin kundër Izraelit, por kundër qytetarëve myslimanë në ato vende, shumica e të cilëve ishin të angazhuar në revolta kundër regjimeve tiranike diktatoriale, që kishin ndërtuar pushtetin e tyre mbi trupat e kundërshtarëve të tyre.
Mbështetja e Hezbollahut për regjimet kriminale dhe të korruptuara në Jemen, Siri, Irak dhe Iran ka pasur një ndikim shumë më të madh tek masat arabe dhe islame sesa sulmet e Hezbollahut ndaj Izraelit, dhe kjo është arsyeja pse vrasja e Hassan Nasrallahut nuk është një ngjarje për të cilën shumica e këtyre masave janë të gatshme të derdhin lot.
Një djalë libanez vrapon duke mbajtur një flamur të Hezbollahut pranë portreteve të Udhëheqësit Suprem të Iranit, Ajatollah Ali Khamenei (majtas), themeluesit të Republikës Islamike të Iranit, i ndjeri Ajatollah Ruhollah Khomeini dhe liderit të Hezbollahut, Hassan Nasrallah.
MAHMOUD ZAYYAT/AFP VIA GETTY IMAGES
Angazhimi i Hezbollahut në veprime represive në vendet fqinje ngriti liderë të fortë që shtypën bashkëqytetarët e tyre myslimanë, gjë që zemëroi aq shumë njerëz sa që Izraeli arriti të rekrutojë një bazë të madhe për misionet e spiunazhit, e cila padyshim ndihmoi në kryerjen e vrasjeve të njëpasnjëshme të liderëve të Hezbollahut, ndër të cilët i fundit, por jo më pak i rëndësishëm, ishte vrasja e Nasrallahut.
Edhe në shtëpi, në Liban, Hezbollahu akuzohet nga qytetarët libanezë (me përjashtim të komunitetit shiit) se është një milici e armatosur që minon dhe dobëson shtetin libanez. Kjo akuzë është vërtetuar e saktë gjatë viteve të fundit; Hezbollahu ngriti armët kundër Lëvizjes së Ardhmërisë së Saad Haririt në vitin 2008 dhe okupoi ndërtesa dhe objekte në Bejrut në një demonstrim të hapur të forcës. Grupi është akuzuar gjithashtu se është i përfshirë në vrasjen e ish-kryeministrit libanez Rafik Hariri.
Nga perspektiva e shumicës dërrmuese të popujve arabë dhe myslimanë, Hezbollahu është një element shkatërrues që ushqen konflikte sektare dhe mbështet regjime autoritare për aq kohë sa këto regjime ndajnë një lidhje të përbashkët sektare me Hezbollahun dhe Udhëheqësin Suprem të Iranit dëshiron t’i mbështesë ata.
Sigurisht, myslimanët në të gjithë rajonin po festojnë fundin e grupit të Hezbollahut siç e njohim.
Çfarë vjen më pas?
Personaliteti i Nasrallahut ishte një nga faktorët që mbështeti mbështetjen popullore për Hezbollahun në Liban. Një lider karizmatik i cili shihej si udhëheqës intelektual dhe shpirtëror, Nasrallah krijoi një kult personaliteti që forcoi mbështetjen për Hezbollahun. Pa Nasrallahun si lider, shumë njerëz mund të rishqyrtojnë mbështetjen e tyre dhe çmimin që kanë paguar për të qenë një proxy iranian.
Në të vërtetë, Izraeli pa dyshim e dinte para se të kryente vrasjen e Nasrallahut se nuk do të shkaktonte protesta popullore në vendet fqinje dhe kështu nuk do të gjeneronte presion ndaj vendeve myslimane të moderuara përreth për të reaguar.
Izraeli duhet ta shfrytëzojë këtë moment për të krijuar një zgjidhje të qëndrueshme paqësore për konfliktin e tij me palestinezët. Një zgjidhje e drejtë për çështjen palestineze duhet të bazohet në rezolutat e Këshillit të Sigurimit dhe në krijimin e një shteti civil palestinez brenda kufijve të vitit 1967. Të dy, shteti i ri palestinez dhe Izraeli, duhet të adoptojnë një kushtetutë që thekson të drejtat civile dhe sekularizmin dhe ndalon ekstremizmin fetar dhe përdorimin e dhunës.
Tani është momenti. Ekziston një mundësi që mund të lindë nga kriza aktuale, që palët në konflikt në Lindjen e Mesme të krijojnë nisma politike që përjashtojnë ekstremizmin dhe promovojnë paqen, diversitetin dhe bashkëjetesën.
Muhannad Alazzeh është një ekspert ndërkombëtar për të drejtat e njeriut dhe çështjet ligjore dhe ish-senator në senatin e Jordanisë./lajmishqip.net
Marr nga Newsweek.com, përkthyer nga Lajmishqip.
Pikëpamjet e shprehura në këtë artikull janë të autorit.”