Presidenti i rrëzuar i Sirisë, Bashar al-Assad, ka publikuar mesazhin e tij të parë nga ekzili në Moskë, ku përshkruan situatën që la pas në vend dhe shpjegon se sipas tij, “nuk është larguar me paramendim”, por terrorizmi u përhap në gjithë Sirinë shpejt dhe si përfundim mori Damaskun.
“Unë nuk u largova nga Damasku në mënyrë të planifikuar, por qëndrova deri në orët e hershme të mëngjesit të 8 dhjetorit. U zhvendosa në bazën Hmeimim për të vazhduar punën që andej dhe me rënien e pozicioneve të fundit të Ushtrisë, Moska i kërkoi udhëheqjes së bazës që të evakuohej menjëherë në Moskë në mbrëmjen e 8 dhjetorit”, shkruan Assad në letër.
Letra e plotë e Assad:
Deklarata e Presidentit Bashar al-Assad mbi rrethanat që çuan në largimin e tij nga Siria Moskë
16 dhjetor 2024
Ndërsa terrorizmi u përhap në të gjithë Sirinë dhe përfundimisht arriti në Damask mbrëmjen e së shtunës 7 dhjetor 2024, u ngritën pyetje në lidhje me fatin e presidentit dhe vendndodhjen e tij.
Kjo ndodhi në mes të vërshimit të dezinformatave dhe narrativave shumë larg së vërtetës, që synonin riformulimin e terrorizmit ndërkombëtar si një revolucion çlirimtar për Sirinë. Në një pikë kaq kritike në historinë e kombit, ku e vërteta duhet të ketë përparësi, është thelbësore të trajtohen këto shtrembërime. Fatkeqësisht, rrethanat mbizotëruese në atë kohë, duke përfshirë një ndërprerje totale të komunikimit për arsye sigurie, vonuan publikimin e kësaj deklarate.
Kjo nuk zëvendëson një përshkrim të detajuar të ngjarjeve që ndodhën, i cili do të jepet kur të lejojë mundësia. Së pari, largimi im nga Siria nuk ishte as i planifikuar dhe as nuk ndodhi gjatë orëve të fundit të betejave, siç pretendojnë disa. Përkundrazi, qëndrova në Damask, duke kryer detyrat e mia deri në orët e para të së dielës, 8 dhjetor 2024.
Ndërsa forcat terroriste depërtuan në Damask, u zhvendosa në Lataki në koordinim me aleatët tanë rusë për të mbikëqyrur operacionet luftarake. Me të mbërritur në bazën ajrore Hmeimim atë mëngjes, u bë e qartë se forcat tona ishin tërhequr plotësisht nga të gjitha linjat e betejës dhe se pozicionet e fundit të ushtrisë kishin rënë. Ndërsa situata në terren në zonë vazhdoi të përkeqësohej, vetë baza ushtarake ruse u vu nën sulm të intensifikuar nga sulmet me dron.
Pa mjete të mundshme për t’u larguar nga baza, Moska kërkoi që komanda e bazës të organizonte një evakuim të menjëhershëm në Rusi në mbrëmjen e së dielës 8 dhjetor. Kjo ndodhi një ditë pas rënies së Damaskut, pas rënies së pozicioneve përfundimtare ushtarake dhe paralizimit të të gjitha institucioneve të mbetura shtetërore.
Në asnjë moment gjatë këtyre ngjarjeve nuk kam menduar të tërhiqem apo të kërkoja strehim, as nuk është bërë një propozim i tillë nga ndonjë individ apo palë.
E vetmja mënyrë veprimi ishte vazhdimi i luftës kundër sulmit terrorist.
Rikonfirmoj se personi i cili që në ditën e parë të luftës refuzoi të shkëmbente shpëtimin e kombit të tij për përfitime personale, ose të kompromentonte popullin e tij në këmbim të ofertave dhe joshjeve të shumta, i njëjti person që qëndroi përkrah oficerëve dhe ushtarëve, e ushtrisë në vijën e frontit, vetëm disa metra larg terroristëve në fushat e betejës më të rrezikshme dhe intensive.
Ai është i njëjti person që në vitet më të errëta të luftës nuk u largua, por qëndroi me familjen pranë popullit të tij, duke u përballur me terrorizmin nën bombardime dhe kërcënimet e përsëritura të inkursioneve terroriste në kryeqytet gjatë katërmbëdhjetë viteve të luftës.
Për më tepër, personi që nuk e ka braktisur kurrë rezistencën në Palestinë dhe Liban, as nuk ka tradhtuar aleatët e tij që i qëndruan pranë, nuk mund të jetë i njëjti person që do të braktiste popullin e tij ose do të tradhtonte ushtrinë dhe kombin të cilit i përket, nuk kam kërkuar kurrë pozicione për përfitime personale, por e kam konsideruar veten si kujdestar të një projekti kombëtar, të mbështetur nga besimi i sirianit që besonte në vizionin e tij.
Unë kam pasur një bindje të palëkundur në vullnetin dhe aftësinë e tyre për të mbrojtur shtetin, për të mbrojtur institucionet e tij dhe për të mbështetur zgjedhjet e tyre deri në momentin e fundit.
Kur shteti bie në duart e terrorizmit dhe aftësia për të dhënë një kontribut kuptimplotë humbet, çdo pozicion bëhet i pavlefshëm.
Kjo nuk e ul aspak ndjenjën time të përkatësisë për Sirinë dhe popullin sirian, – një lidhje që qëndron e palëkundur nga asnjë rrethanë.
Është një përkatësi e mbushur me shpresë se Siria do të jetë sërish e lirë dhe e pavarur.
FUND